Nagroda im. Jana Cybisa to najstarsze i najbardziej prestiżowe wyróżnienie w dziedzinie sztuk plastycznych w Polsce. Ustanowiona została w 1973 r. przez Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków w celu uczczenia pamięci Jana Cybisa, którego twórczość artystyczna i działalność pedagogiczna wywarły duży wpływ na kształtowanie się polskiego środowiska artystycznego w powojennej Polsce. Jan Cybis był również głównym inicjatorem reaktywowania OW ZPAP po II Wojnie Światowej.

Nagroda im. Jana Cybisa przyznawana jest za wybitne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa. Otrzymać ją może wyłącznie artysta żyjący, którego twórczość cechuje oryginalność i indywidualizm artystyczny. Nazwiska laureatów Nagrody im. Jana Cybisa to panteon polskiej sztuki współczesnej, obrazujący przekrój najważniejszych tendencji i wpływów w polskim malarstwie współczesnym w ostatnich 40-leciu. Laureatami poprzednich edycji byli m.in.: Jerzy Nowosielski, Jan Tarasin, Leon Tarasewicz, Ryszard Winiarski, Teresa Pągowska, Jerzy Kałucki, Paweł Susid, Marek Sobczyk, Wojciech Fangor.

Za rok 2015 uhonorowany został Koji Kamoji – malarz, autor instalacji i obiektów artystycznych. Ten wybitny artysta należy obecnie do bardzo wąskiego grona twórców, którzy reprezentują polską sztukę na najważniejszych wystawach międzynarodowych. Jego artystyczne działania są jednymi z najciekawszych zjawisk w sztuce współczesnej. Koji Kamoji, urodzony w Tokio a od przeszło 50 lat mieszkający i pracujący w Polsce, nie zatracił istoty japońskiego spojrzenia na rzeczywistość. Jego realizacje związane są bardzo mocno z kulturą japońską. Odwołują się do tamtejszej tradycji i obyczaju. Z drugiej zaś strony, twórczość ta jest mocno osadzona w dziedzictwie polskiej sztuki. Silny wpływ na kształtowanie się postawy artysty miała twórczość Henryka Stażewskiego i Władysława Strzemińskiego. Sam Koji Kamoji określa siebie jako polskiego artystę japońskiego pochodzenia. Twórczość artysty dowodnie świadczy o tym, że sztuka może budować mosty. Koji Kamoji, dzięki swojemu oeuvre, jest łącznikiem między Polską a Japonią. Jego twórczość wykracza poza granice jednego państwa, jednej kultury, jednego narodu. W szerszym kontekście, wpisuje się w misję kultywowania wizji sztuki jako uniwersalnego Imago Mundi – obrazu świata wielu kultur i tradycji, które koegzystując ze sobą, mogą być dla siebie wzajemnym źródłem inspiracji i wiedzy.

Wystawa Koji Kamoji odbędzie się w dniach 29.10 – 29.11.2016 r. w Galerii DAP w Domu Artysty Plastyka przy ul. Mazowieckiej 11a, w Okręgu Warszawskim Związku Polskich Artystów Plastyków.

Koji Kamoji urodził się w 1935 roku w Tokio. W 1958 roku ukończył Akademię Sztuk Pięknych Musashino w swoim rodzinnym mieście. Rok później przyjechał do Polski i rozpoczął studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Artura Nacht - Samborskiego. Dyplom ASP otrzymał w 1966 roku. Wybór Polski jako miejsca studiów nie był zupełnie przypadkowy – rodzina Kamoji od kilku pokoleń związana jest bardzo silnie z Polską. Wuj i stryj artysty byli wybitnymi znawcami, tłumaczami i popularyzatorami polskiej literatury. Dzięki ich tłumaczeniom do Japonii trafiły przekłady książek m.in. Bruno Schulza, Stanisława Ignacego Witkiewicza, Isaaca B. Singera, Witolda Gombrowicza, Adama Mickiewicza. Byli również autorami wielu książek na temat Polski. Koji Kamoji bezpośrednio po przyjeździe do Polski zetknął się ze spuścizną Władysława Strzemińskiego. Sztuka tego wybitnego artysty - pioniera konstruktywistycznej awangardy lat 20. i 30. XX wieku - wywarła olbrzymie wrażenie na młodym Japończyku. Jednak decydujący wpływ na kształtowanie się postawy twórczej Kamojiego okazała się mieć znajomość z Henrykiem Stażewskim, który stał się dla artysty prawdziwym mentorem i którego sztuka stanowiła ucieleśnienie wartości formalnych i ideowych.

Już od pierwszych lat swojego pobytu w Polsce Koji Kamoji żywo uczestniczył w ruchu wystawienniczym, należąc do grona najwybitniejszych twórców sceny plastycznej lat 60. i 70. XX wieku. Artystyczna działalność Koji Kamojiego do dziś stanowi jedno z najciekawszych zjawisk w sztuce współczesnej. Jego sztuka zyskała uznanie zarówno w Polsce jak i za granicą. Ten wybitny artysta należy obecnie do wąskiego grona twórców, którzy reprezentują polską sztukę na najważniejszych wystawach międzynarodowych. Prace Koji Kamojiego włączone zostały nie tylko do ważnych kolekcji prywatnych, ale i do zbiorów najważniejszych polskich i europejskich muzeów.

Ważnym elementem mitologii twórczej Koji Kamojiego jest kapitał kulturowy, do którego odwołuje się w wielu swoich realizacjach. Jego prace związane są szczególnie mocno z filozofią zen. Odwołując się do tej tradycji i jej obyczaju Kamoji nadaje swojej działalności głębszy, duchowy wymiar, przekształcając ją w doświadczenie kontemplacyjne.

Charakterystyczną cechą prac artysty jest minimalizm formy, który swoją lapidarnością i skrótowością przywołuje na myśl japońskie haiku. Ogromną rolę w sztuce Koji Kamojiego odgrywają elementy natury i jej symbolika. Lokując swoją twórczość w nurcie tzw. sztuki ubogiej, artysta wykorzystuje bardzo często materiały naturalne jak kamienie, drewno, piasek. Twórczość Kamojiego przeważnie ma charakter efemeryczny. Zakotwiczona w sztuce Site-specific, tworzona jest z myślą o funkcjonowaniu w precyzyjnie określonym miejscu, w którym ma być prezentowana.

Źródło: mat. pras.